Tati and me
For the English translation, scroll down or click HERE
Eindelijk is het dan zover, de tijd is rijp voor een viervoeter-vriend. We hebben nu genoeg ruimte en tijd voor een pupje. Na veel huiswerk besluiten we dat het een Hovawart wordt. Hovawart staat voor ‘hofwarth’ een oud-Duits ras, een waakhond voor landgoederen. Hij komt hier echt tot zijn recht; we hebben tenslotte twee baasjes, een boerderij en 7 hectare land te “verdedigen”. De huidige Hovawart is het resultaat van het kruizen van het ras Leonberger, Afrikaanse windhond, Kuvasz, Newfoundlander en Duitse Herder.
Een mooie hond ook om te zien.Enkele rasomschrijving zijn: hij is gehecht aan zijn baasje, het is een goede gezinshond en blijft bij honk/erf. Kan een beetje reserveerd zijn, heeft een eigengereid karakter. Het is een krachtige hond die rangordegevoelig is. Hij moet consequent en op positieve - op beloning gestoelde - manier opgevoed worden (dit is ook de opvoedingsmethode die ik hanteer , “negeer niet gewenst gedrag en beloon goed gedrag”; zo heb ik het geleerd en instrueer ik ook).
Ik wil een pupje uit Nederland omdat daar volgens het fokbeleid reu en teef verplicht een MAG test moeten ondergaan voordat ermee gefokt kan worden. MAG staat voor Maatschappelijk Aanvaardbaar Gedrag. Voor meer info hierover klik hier. Gezien het kaliber van de Hovawart hecht ik veel waarde aan deze test.
We wilden graag een blonde reu. Een niet gesteriliseerd teefje zorgt voor problemen met de vele loslopende - al dan niet wilde– honden tijdens loopsheid.
Eerder dit jaar was er al een mogelijkheid tot ophalen van een pup, maar de timing was ronduit slecht; we zaten midden in grote verbouwingen en de stoet van zomergasten die zich al hadden aangemeld was onophoudelijk en groot.
In juli werd er bij Jolanda en Ben in Friesland een nestje geworpen. Deze keer komt het wel goed uit. Een periode van rust gaat in, werk aan het huis is nagenoeg klaar voor dit jaar en voor Perry nog maar een weekje hard trekken aan een grote klus. 8 Weken later we rijden de 1400 km naar Nederland om de door Diederick, mijn veterinaire broer, uitgekozen pup op te halen. De puppies zitten in een grote omheinde ruimte midden in de woonkamer, op het huiselijke niveau dus prima gesocialiseerd. De moederhond is door medische problemen sinds de 4e week na hun geboorte niet meer in staat de pups te zogen (normaal is dit 7 weken), maar er word wel gezorgd voor interactie tussen moeder en pups.
Tati (vernoemd naar de Franse filmregisseur Jacques Tati) blijkt een goed reisgezelschap in de auto, een heer in het verkeer. In etappes zijn we naar huis gereden, een lange reis opgesplitst in drie dagen via stopovers in Olst en ons familiehuis in Noord Frankrijk.
Eenmaal thuis is hij niet meer te stuiten. Opgebouwde spanning en typisch puppengedrag kan een interessante combinatie zijn. Alles, maar dan werkelijk alles moet met de mond verkend worden en op z’n pups ook bekauwd, gebeten of opgegeten worden. Zoals het puppenrapport al omschreef, we hebben een “oraal” hondje. Om de confrontatie niet alsmaar aan te hoeven gaan veranderde het toch al pupveilige Taylor-nest binnen de kortst mogelijke tijd in een spartaanse aangelegenheid, met beperkte toegang tot alleen de keuken en bijkeuken.
Helaas blijft het bijten niet alleen bij happen in en kauwen op materiaal zonder pijnsensoren. Onze enkels en kuiten zijn natuurlijk veel interessanter, want de reactie die je krijgt is veel leuker. Negeren van niet gewenst gedrag kun je tot op bepaalde hoogte goed uitvoeren, maar z’n puppenkaakgestel kan al best wat druk uitoefenen en de tandjes zijn vlijmscherp. “Nee” moet je aanleren, en door oefeningen begrijpt hij ook prima wat we daarmee bedoelen, maar hij wordt steeds vasthoudender in z’n uitdagingen. Bijten in onze benen tolereren we niet en om de schade wat te beperken verruilen we onze shorts voor spijkerbroeken.
Ondertussen gaat het aanleren van commando’s en andere oefeningen prima. Tati is zeer voergevoelig dus het is ook verschrikkelijk leuk om met hem te trainen. In het kader van de socialisatie nemen we hem me naar omliggende boerderijen voor de kennismaking met “all creatures, great and small”. De boeren werken allemaal mee en deze oefeningen zijn voor Tati heel belangrijk. Hij is nog onder de 12 weken, de tijd waarin pups in de zogenaamde socialisatiefase zitten. Ze staan overal voor open en zijn nog nergens echt bang van en daardoor is het makkelijk – en heel belangrijk – om ze nu al kennis te laten maken met de dingen van het leven om hen heen.
Maar met betrekking tot de steeds pijnlijker en persistent wordende aanvallen/uitdagingen op onze ledematen, voel ik al snel dat ik de situatie niet echt in de hand heb. Ik vraag advies aan mijn Nederlandse collega hondentrainers en cursusgenoten. Alhoewel ieder wel een eigen oplossing heeft, komt lijfstraf (o.a. in nekvel pakken, en op de rug leggen, wachten totdat hij zich overgeeft) toch als meest gebruikte methode uit de bus. Hmmmm, dat is niet wat wij in gedachten hadden, maar we moeten er nu wel voor gaan, want Tati begint na een paar dagen ook dominante trekjes te vertonen. Hij voelt natuurlijk ook dat hij zo langzamerhand een beetje de broek aan heeft!
Helaas ervaart Tati de fysieke straf niet als zodanig. Na een strafepisode staat hij op en vliegt ons zo weer in de benen. Wij gaan nog harder straffen om te bereiken dat hij het wél als een straf ervaart, maar met resultaat dat hij ons nog harder in de benen grijpt. We straffen dus te slap en de straf is nu duidelijk een beloning geworden. Ik begin m’n haren uit m’n hoofd te trekken, want hoe moet ik dit oplossen. Ik kan duidelijk de visieuze cirkel niet doorbreken. Helaas heb ik hier in de buurt niemand die ons kan helpen. Ik begin m’n zelfvertrouwen te verliezen; ík ben toch hondentrainer, en ík ben toch degene die verschillende cursussen gevolgd heeft op het gebied van probleemgedrag bij honden?!? Ondertussen is Perry is overgeleverd aan advies wat ik hem geef, hoe te straffen en wanneer. Want het is wel belangrijk dat wij beiden consequent zijn in ons gedrag.
Gaandeweg verlies ik het vertrouwen dat we dit nog goed kunnen krijgen. Komt de kynologische kennis die ik heb vergaard nou juist goed of niet goed van pas? Wat moet dat worden? Tati is nu een10 weken oude pup, over niet al te lange tijd zal hij nog recalcitranter worden tijdens zijn pubertijd. Tegen die tijd kunnen we hem ook niet meer straffen zoals we nu doen, want dan hebben we wel te maken met een grote, sterke hond. En als die de baas is, maak dan je borst maar nat.
Na overleg met meerdere Hovawart deskundigen neem ik de moeilijke beslissing om niet langer door te modderen en hem een nieuwe start bij iemand anders te geven. Met Jolanda en Ben, de fokkers, hebben we ondertussen regelmatig contact en zij zijn bereid om Tati terug te nemen. Hij zal dan eerst een tijdje bij zijn moeder blijven; zo komt hij automatisch weer onderaan de hierarchische ladder.
Drie weken nadat wij hem ophaalden rijden we met gemengde gevoelens het hele eind ’s nachts door donker Frankrijk in 1 keer door naar Breda, waar Ben, Jolanda en Noa, Tati’s moeder, ons opwachten. Moe en verdrietig nemen we afscheid, maar weten dat het zo goed is.
Tati zal zeker een nieuw baasje vinden... (en terwijl ik dit schrijf heeft hij al een nieuw baasje gevonden). Ik ben een ervaring rijker en wij gaan even even “af” op de plaats.
Woef, woef,
A la prochaine,
Caroline
P.S.
Voor diegene die zich afvragen waarom we niet een hondje uit het asiel gehaald hebben. De meest belangrijke reden is dat het is vaak niet mogelijk is om te weten of een hond goed gesocialiseerd is met vee. We kunnen onmogelijk 7 hectare grond gaan omheinen om te voorkomen dat de hond achter de schapen, koeien, en varkens van de verschillende buurboeren aan gaat jagen en slachtoffers maakt.Tati and Me, English version.
Finally the moment had arrived, we are ready to have a four-legged friend around the house. After doing our homework we decided upon a Hovawart. Hovawart literally means “home guard”. It is an old German breed that was bred to guard large homesteads. He is made for our place; we have two masters, a farm and 7 hectare of land to protect. The present day Hovart is a culmination of crossing Leonberger, African greyhound, Kuvasz, Newfounderlander and the German Shepard. It is a beautiful dog to look at.
The breed is described as: extremely attached to his master, it is a good family dog and it stays in and around the property. He can be slightly reserved and independent. It is strong dog, sensitive to the hierarchy of the pack i.e. the family. He needs a consistent and reward-based training (this is the way that I was taught and now teach - ignore unwanted behaviour and reward good behaviour).
We wanted a puppy from Holland, since there they do special behaviour tests to make sure that the parents do not pass on any aggressive characteristics to their offspring. We wanted a blond dog, since an unsterilised bitch would invite a lot of unwanted traffic and pups when she is on heat.
Earlier this year we had the possibility of picking up a pup, but the timing was all wrong. The ongoing renovation work and wave after wave of summer visitors meant that we would not have the time, nor the peace, required to welcome and rear a pup.
In July, a litter was born in Northern Holland with Hovawart breeders Ben and Jolanda.
This time the timing was better. The major renovations were finished, school holidays were over and Perry had just one large project to put to bed. We drove the 1400 km to Holland via Diederick, my veterinarian brother, to pick up the pup he had chosen for us earlier. The pups were installed in a large open run, fenced off in the middle of an open plan house, thus were well socialised with normal family life. Due to medical reasons, the mother stopped weaning the pups after 4 weeks, this is 2 weeks earlier than normal. Although the mother was not always in the pen, the breeders made sure that was interaction between her and her pups.Tati (named after the French film director of the 60’s, Jacques Tati) turned out to be a model passenger. We did the long return journey in stages, via Olst (NL) and our family house in Northern France.
Once home, he couldn’t be stopped, the excitement was all too much. A pup tries everything out with its mouth, they get to know chairs, flowers and trouser legs by giving them a good chew. Just like the report on this pup, he was definitely very oral. To avoid constant confrontation the already puppy-safe Taylor nest changed into a spartan environment, with access only to two rooms.
Alas, the chewing and biting was not confined to inanimate, non-sensitive objects. Our ankles and calves became the preferred targets, simply because our reaction was so rewarding. Ignoring this sort of behaviour works to a point, but razor sharp teeth, with pressure applied, go beyond the limits our resistance. “No” is easy to learn, but his challenge to our authority was more interesting.
In the meantime, I have a wonderful time teaching him commands and other exercises. Tati is food driven which makes training by reward, a breeze. By way of socialisation we visit various local farms for him to encounter all creatures great and small. All the farmers were more than willing to help in our endeavours and these experiences are very important for Tati. Him being younger than 12 weeks, he is now in the so-called socialisation phase. At this age they are open to anything and are not afraid to investigate. So it is very important to take advantage of this.
But with the continual and mounting physical attacks I started to feel that I was not in control of the situation. I asked for advice from various Dutch dog trainer colleagues, and although everyone has their preferred way of dealing with this type of behaviour, physical response seemed to be the most common way to counteract it.
So there goes my principle of not using physical force to correct unwanted behaviour. But it was the only choice open to us, since after a few days Tati started wearing the pants.
Unfortunately, Tati doesn’t take the punishment as such. After a punishment episode (holding him down in a submissive position and shouting ‘NO!’, even shaking him by the scruff of the neck, like his mother would do) he gets put and attacks again. When we punish long and more severe to ensure that he feels it is a proper punishment, he attacks even harder. This means that the punishments are too weak and that it has turned into a reward. I’m starting to pull hair out of my head, I don’t know how to tackle this. It is clear that I cannot break the vicious circle. To make things worse, there is no one around to give us additional advice. I’m starting to lose self confidence; it’s me, the dog trainer, it is me with additional knowledge about problematic behaviour in dogs and how to solve it...?!? In the meantime it is very important that Perry and I are consistent in our behaviour towards him, which is hard, because we both have a different view on how to deal with this.
Gradually I lose confidence that we will ever get this right. I wonder whether the canine knowledge I gathered over the years is a pro or a con. And looking into the near future makes me anxious. Tati is now 10 weeks old, in a few months he will be even more recalcitrant during his puberty. We cannot possibly punish him physically any more, he will be too big and strong. And if you know that, well... I don’t want to even go there.
After thorough discussions with several Hovawart experts, I take the difficult decision to stop making a mess of things and return him to the breeder and from there to a new owner. We have been in regular contact with the breeders who are prepared to take him back. It will do Tati good to be with his mother for some time before going to a new home.
Three weeks after we had picked him up, we drive the whole long distance back, through the night, through dark, cloudless France, on the way to Breda in Southern Holland. There Jolanda, Ben and Noa, (Tati’s mum) are waiting for us. Tired and almost inconsolable we say goodbye to Tati, knowing this is best for all three of us.
Tati will find a new owner... (in fact, while writing this he has just moved to a new home). I have gained more canine experience and for now Perry and I go “sit” and “wait” a while.
Woof, woof,
A la prochaine,
Caroline
fP.S.For those who wonder why we did not get a dog from the RSPCA: It is not possible to know whether a dog has been socialised with other animals. In our case, we cannot fence off 7 hectares of land just to avoid our dog chasing and killing cows, sheep and pigs of our neighbouring farmers.
Caro's notes archive
2004 - April | Birthday special | May | June | September | October | November
2005 - January | March | April | May-June
2006 - March | July
©2007 Perry Taylor and Two Can in France