Join the club...surprise surprise
The English version of this text can be found further down the page.
En toen werd ik 40. Voor mij eigenlijk een gewone verjaardag, ware het niet dat er veel mensen zijn die zeggen dat dat speciaal is, 40 worden. Want dan zit je ineens aan de “andere kant”, en “hoor je bij de club”.
Ik denk wel vaker dat ik het fijner vind om wat ouder te zijn. Die gedachte komt vooral boven wanneer in contact met een tiener. Of zelfs een jonge twintiger. Ik zie mezelf dan terug op die leeftijd en bedenk me dat ik toen dacht dat ik alles wel wist. Gelukkig ook maar, want dat geeft je een hoop vertrouwen in de grote wereld. Nu, twee keer zoveel jaren verder weet ik nog steeds niet echt hoe en waarom en waartoe het allemaal leidt, maar ik heb wat wel levenlessen geleefd en ik voel me iets meer zelfverzekerd. Ik weet de simpele dingen te waarderen en prijs me gelukkig met Perry, mijn familie en vrienden en ons nieuwe plekje in Frankrijk.
Met de tijd komen natuurlijk ook de uiterlijke veranderingen en de spiegel is soms wel erg direct. De spiegel is tegenwoordige een stoffige oude die ik op een van de verhuisdozen zet om er goed in te kunnen kijken. Ja, jammer dat je huid steeds meer rimpels produceert en dat de grijze haren nu echt goed tevoorschijn komen. Maar liever dat, dan een broekie zonder levenservaring.
Weer terug naar mijn verjaardag. Dé dag was fantastisch.Het was een prachtige, het begin van een zwoele warme week. Ik kreeg zoveel post, e-mails, Skype berichten en telefoontjes dat ik er een beetje verlegen van werd. Er werd zelfs een grote bos roze rozen afgeleverd, een cado van Maryse, de vorige eigenaresse van ons huis. Ook onze buurman Peter kwam met een prachtige bos seringen. Bij deze wil ik ook alle anderen bedanken die samen met mij een beetje jarig waren.
Ik had het nog zo tegen Perry gezegd, géén surprise party. Het woordje party heeft ie gelukkig genegeerd, maar de surprise kon hij niet laten. Drie dagen na mijn verjaardag en onder hevig verzet van mijn kant reden we helemaal naar Toulouse om een ‘pakketje” op te halen. Het bleek mijn beste vriendin Bonks te zijn. Wat ontzettend leuk en wat een verrassing. Thanks Bonks!!!! Bonks en Per hadden al maandenlang contact hierover, niets van gemerkt.
Een paar dagen later liepen ineens Emmy en Erik, de jongste zus van mijn vader en haar man, hier de keuken binnen. Geweldig! En ook met hen had Per al maandenlang vanalles beraamd. Ook hier niets van gemerkt.
Dank je wel Per, ik had nooit gedacht dat jij zo goed kon organiseren. Hierbij handig ik je dan ook de volledige organisatie rondom ons bedrijf weer over, je hebt nu bewezen dat je mijn organisatie kunne niet nodig hebt!
Nog nagenietend van de fantastische eerste weken in ons huis en me verheugend op het aanstaande bezoek van mijn ouders teken ik,
A la prochaine
Caroline
And now for the non-cloggies...
The day of my 40th birthday inevitably arrived. Just a normal birthday, as far as I am concerned, but people tell me that this is a special one. All of a sudden one is “on the other side” and “one joins the club”.
More often I realise how much I prefer being a little older. Especially when in contact with some teenagers, or even people in their early twenties. I am sometimes confronted with myself at that age (how I thought that I already knew everything there was to know about life. Just as well, since this gave a lot of much needed confidence in that big wide world).
Now, twice as many years down the line, I still don’t know how, why and where this all leads. But I did gain some experience along the way and feel a little more self confident. I have learned to take great pleasure in the simple things and feel priviliged and happy with Perry, my family and friends and our own little piece of France.
With age, gathering wrinkles are inevitable and the mirror doesn’t lie. Not even mine, a very old and dusty one that sits among the moving boxes for lack of a proper bathroom. But I'd much rather have lines than no life experience.
Anyway, back to my birthday. The day itself was indeed a special one. A beautiful day, the first of a whole week of warm spring weather. I was spoiled by many e-mails, letters, Skype messages and telephone calls. Even bouquets of flowers were delivered, roses from Maryse (the previous owner) and a huge bunch of seringen from Peter and Janneke, our new neighbours. Thanks to all of you, who celebrated the day with me.
I had asked Perry not to arrange a surprise party. The word ‘party’ was indeed omitted, but a ‘surprise’ was too tempting. Three days after my brithday, I found myself in the car, heading towards Toulouse to pick up a “package”. Needless to say, Perry did not have much fun with me whining on and on about courier companies whose normal service it is to arrange pick-ups and deliveries of parcels, etc, etc...
My surprise guests, Bonky, Emmy and Erik.The package turned out to be my best friend, Ylonka, (nicknamed Bonks for no apparent reason) and what a surprise it was. Perry had spent a few months organising this, I really did not have a clue.
A few days later my aunt Emmy (my dad’s youngest sister) and here husband Erik, stepped into our kitchen. I couldn’t believe my eyes. They too had been in contact with Perry, via a secret e-mail address.
Thanks Per, who would have thought you possessed such impeccable organisation skills. In fact, I would like to hand back responsibilities of the organisational part of our company, since you proved yourself perfectly capable of being on top of it all!
With fond memories of our first weeks in our house, I’m very much looking forward to my parent’s visit during the next few weeks.
Until such time,
See ya,
Caroline
Caro's notes archive
2004 - April | Birthday
special | May | June |
September | October | November
2005 - January | March
Homepage Perry's notes Back to Top