Mixing it with the locals
Please scroll down for English translation.
We waren een beetje overweldigd door de positieve reacties die ons ten deel vielen tijdens het afgelopen dorpsfeest. Een aantal dorpsbewoners die we nog niet kenden hadden namelijk gehoord over- en de foto’s gezien- van de druivenpluk, de vendange. We namen ze afgelopen oktober toen we even langsfietsten bij een van onze buren om vervolgens te besluiten ze even te helpen. We gaven de familie en de meeplukkende buurman een paar dagen later een setje en sindsdien leiden de foto’s een eigen leven. De foto’s, ook gepubliceerd op deze site (zie dagboek oktober), worden hier alom geprezen en men weet precies wie ze gemaakt heeft.
De dorpsfeesten in de salle de fête zijn bij uitstek dé manier om als nieuwkomer in een kleine commune met dorpsgenoten en buren kennis te maken. Er worden in Puydarrieux zeker 3 avonden per jaar georganiseerd. Speciale thema’s zijn; het jagersdiner van de Société de Chasse met alleen wild op kaart; dan is er een diner met als hoofdmoot varkensvlees Pelle Porc; en dan nog een diner met vooral schapenvlees, Mijoui.
Deelname aan deze bijeenkomsten zijn niet echt mijn favoriete bezigheid. Er zijn dan zoveel mensen bij elkaar en ik heb het gevoel dat ik een vreemde eend in de bijt ben; ik steek door mijn lengte met kop en schouders boven de meeste mensen uit en ik ben natuurlijk niet Frans. Daarbij komt het gevoel dat ik denk dat de mensen wel weten wie wij zijn en waar we wonen, maar andersom is dat nauwelijks het geval.
Daarom wil ik geen dorpsfeest missen. Ik vind het belangrijk met de mensen om ons heen kennis te maken. Ik vind het interessant om te weten hoe hun leven hier is, hoe zij bepaalde dingen ervaren. Ik wil graag weten bij welke boer we verse melk kunnen halen, Perry graag weten bij welke boer hij een lekker lammetje kan scoren. Ik ben geïntessereerd in de lokale cultuur, die veel verschilt van die van ons. De meeste van onze buren leiden een compleet ander leven dan wij, en toch leven we in hetzelfde dorp
Het begrip ‘buren’ is in deze rurale gemeente heel ruim. Onze dichtsbijzijnde buren wonen zeker 200 meter van ons vandaan, de buren aan de oostkant zijn zeker bijna een kilometer van ons verwijderd. Je kan goed wegkomen met een geïsoleerd bestaan. Een “bonjour Madame/Monsieur” en meteen gevolgd door “comment-allez vous”? kan prima volstaan als je mensen tegenkomt. Dan blijf je beleeft, en er wordt verder niets van je verwacht.
Er zijn mensen die ervoor kiezen om niet te integreren. Bewust of onbewust. Die keuze maakt iedereen voor zich en dat respecteer ik ook. Het staat buiten kijf dat een redelijke kennis van de Franse taal een vereiste is om te kunnen integreren. Zonder dat blijft het moeilijk, want de Fransen staan niet bekend om hun vaardigheid met betrekking tot vreemde talen. Een ander argument voor niet integreren is dat in in je land van origine toch ook je buren niet altijd kent? Nee, inderdaad! In Nederland leven we vaak – vooral in de grote steden - langs elkaar heen, men ziet elkaar vaak niet eens staan.
Ik vind het leuk als Odette, onze buuf, wat lekkernijen uit haar tuin komt brengen, en ik vind het nog leuker om wat er bij ons van de boom valt met haar familie te delen. Een echte Franse lunch (zo eentje van het middaguur tot 8 uur ’s avonds) bij onze andere buren, onderwijl genietend van de overheerlijke Franse cuisine is toch ook een geweldige ervaring?
Ik versta onder integratie ook het tonen van respect ten opzichte van de bewoners van het dorp waar je als buitenlander komt te wonen. Door een beetje uit je schulp te komen en je open te stellen voor meer dan “bonjour”, krijg je een heleboel interessante ervaringen terug.
Overigens, om nog even terug te komen op de vendange. De neef van het oude mevrouwtje op de foto, zie onder, heeft ons tijdens het Diner de Chasse uitgenodigd om bij de volgende vendange mee te delen in de plukvreugde. ‘s Ochtends vroeg beginnen we met een ploeg van rond de 20 man, daarna om een uur of 11 gaan we casser la croute, lunchen, en daarna wordt er van ons verwacht dat we bij een ander familielid in een ander dorp de rest van de dag verder plukken. Een zeer gedetailleerde agenda voor een dag in de nazomer... En we mochten vooral ook foto’s maken!
Een klein beetje geintegreerd, na bijna een jaar in Puydarrieux, voelen we ons wel.
A plus,
Caroline
ENGLISH TRANSLATION
We were a little overwhelmed by the positive reactions we received while attending the last village dinner. A few villagers who we hadn’t met yet, had heard about and had seen the photos we took while picking grapes in October, during le vendange. We stumbled upon the grape pickers, our neighbours, and decided to stop for a while and lend them a hand. A few days later we gave them a set of photos and these seem to have been doing the rounds of Puydarrieux ever since. (You can see them again, in our October diary).
The village dinners in the salle de fête are the best way to get to know one’s fellow villagers and neighbours. The commune of Puydarrieux hosts at least 3 special dinners a year. One is the hunter’s dinner, organised by Société de Chasse. The menu consists only of game dishes. Another special dinner is the Pelle Porc. Last year a 210 kilo pig fed 130 people by way of chops, fillets, boudin sausage and paté de tête. Also there is the Mijoui, where they serve delicious sheep dishes.
It is not really my favourite pastime to attend these village dinners. There are always a lot of people and I feel I’m the odd one out. I’m much taller than most attendees and it’s clear I’m not French. My insecurity is also fed by the fact that I think that everyone knows who we are and where we live, and that is certainly not the case the other way round.
Still, I wouldn’t want to miss it. I think it is important to meet people who live around us. I’m interested in their way of life, in how they feel about the things that concern the community. I would like to find out from which farm I can get fresh milk and Perry would very much like to find out where he can get lamb for on the barbecue. I feel myself drawn to the local culture, which is so different from where I come from. Most of our neighbours live a completely different life from ours, and yet we live in the same little village.
The word “neighbours” has a different meaning in this rural community. The neighbours who live closest are at least 200 meters away from us and the distance between our neighbours to the East is one kilometre. One could easily get away with a rather uncomplicated way of life. A “bonjour Madame/Monsieur”, followed by “comment-allez vous?” is perfectly acceptable when you meet one another. This is polite and the villagers don’t expect anything more or less.
There are those who decide not to integrate. This is a personal choice that I respect of course. To be able to integrate it is a must to speak reasonable French. Without this, it will be hard to communicate with the French, since their knowledge of foreign languages is almost non-existent. Another argument not to integrate is that you didn’t know your neighbours in your country of origin either. Indeed, in Dutch and English cities neighbours often walk passed each other without even a “hello”.
I love it when our neighbour, Odette, walks up our drive with a basked full of garden goodies, and I like it even more when we can share our harvest with her family. A basket of plums in exchange for a couple of fresh lettuces. And how about the experience of a real French family dejeuner (starts at noon and sometimes becomes dinner) peppered with never ending courses of delicious cuisine in great company.
I also see integration as a way of showing respect towards the inhabitants of the village that you have come to live in. We have been rewarded for our efforts in getting to know our inquisitive neighbours with all sorts of interesting stories, invitations and information.
By the way, coming back to the vendange... the nephew of the old lady in the picture earlier in the article, invited us to help him and his family with the grape picking this Autumn. We have been asked to start work early in the morning along with a large group of pickers. Around 11 o’clock we casser la croute (break bread), which should be a jolly affair with long tables, drinking the fruits of last year’s harvest. The afternoon will be spent picking at the vineyards of another part of the family just a few villages further up the valley. A rather detailed agenda for a day that seems so far away. And we are encouraged to take as many pictures as we like….
I get the feeling that, after a almost a year in Puydarrieux, we have integrated just a little.
A plus,
Caroline
Caro's notes archive
2004 - April | Birthday special | May | June | September | October | November
2005 - January | March | April | May-June
2006 -